Stara pracownia

Nie wiadomo dokładnie, kto tu pracował. Pełno tu porozrzucanych po wszystkich kątach nieco zżółkniętych od starości kartek. Chaotyczne zapiski sugerują iż to miejsce tętniło niegdyś życiem. Teraz jest ciemne i zakurzone, lecz można znaleźć jeszcze wiele ciekawych i interesujących projeków i zapisków.

Podczas zwiedzania Mila natrafiła właśnie na to miejsce. Pociągnęła nosem i westchnęła. Zapach starej pracowni i w dodatku mającej swój urok pachniał niesamowicie. Dotykała delikatnie zakurzonych ścian i zdmuchnęła lekko z nich pyłek. Ledwo widoczne pismo jakie widniało na kartkach z podłogi najbardziej ją zainteresowało. To było podobne pismo do tych z dzienników. Na ścianie było kilka takich wraz z odpowiednikami obecnej mowy. Nie wystarczało to jednak do przetłumaczenia całych zapisków. Widocznie ktoś nie zdążył ich zapisać, a może gdzieś są jeszcze głębiej ukryte? w pewnej chwili usłyszała jakieś kroki. Zignorowała to z myślą, że to szczury i dokładnie studiowała kartkę z zapiskami.

Jak się okazało, tymi głośnymi krokami nie były szczury, lecz Nathaniel Wood. Chłopak, jak to miał w swoim zwyczaju, myszkował i przeszukiwał każdą komnatę wielkiego zamku wampirów. Oczywiście usłyszał Milę w jednej ze sal. Przecież tej dziewczyny nie da się nie zauważyć. Pomyślał, że chwilę z nią porozmawią, przecież tak dawno się nie widzieli.... - Witaj. - powiedział otwierając skrzypiące drzwi pracowni.

Przez chwilę jak nigdy zamyślona Milagros odwróciła się automatycznie machając karteczką po swojej prawej stronie.
- Patrz co znalazłam - pokręciła wolniej zapiskami. Inne, które jeszcze nie zostały przeglądnięte leżały spokojnie na stoliku jeszcze okurzone.

Jak zwykle, On się dopiero pojawia, a wampirzyca już coś znalazła, coś zepsuła, lub ma jakiś błyskotliwy plan. Ale to po prostu cała Mila. Nate podszedł do niej, zbierając po drodze kartki pełne jakiś szkiców i objaśnień do nich. Chwilę im się przyglądał, aż w końcu wyrwał się z zamyślenia i rzucił:
- Yyyy, co? Co tam masz?

Dziewczyna pokazała mu pierwszą kartkę z kilkoma znakami.
- Spójrz na to i na to, na to i na to - wskazywała to na kartkę, to na ścianę. Miała na myśli tu oczywiście znaczki z kartki, które znajdowały się też w dzienniku. Właściwie to cały był nimi zapisany, a na ścianie kilka z nich się znajdowało wraz z odpowiednikami.

- Hej, czy to jest...? - urwał w połowie zdania. Czy to na prawdę te same znaki? Wszystko na to wskazywało. Kurcze, czy w poprzednich latach wszyscy wszystko tak zapisywali? - No, ale na szczęście są ich odpowiedniki. - powiedział po bliższymy "spotkaniu" z jedną z kartek. - Może to nam w czymś pomoże, co nie?

- Na pewno. Szkoda, że tych odpowiedników jest tylko kilka. Tych znaczków jest bardzo dużo więc nie ma sensu tego nawet tłumaczyć - stwierdziła może lekko zawiedziona. Bądź co bądź, ale historia to jej żywioł i tak łatwo z niej nie odpuszczała.
- Spróbujemy? - spojrzała pytająco.

- Czemu nie> - również entuzjastycznie odpowiedział wamipr. Jednak, gdy Mila przeglądała kartki ze słowami i znakami, chłopak rozejrzał się za szkicami narysowanymi delikatnym ołówkiem na pożółkłym papierze. Było ich sporo. Zebrał kilka i usiałd w roku pokoju rozmyślając nad nimi.

Spódnica jak leżała w pokoju tak leżała, a Milagros zajmowała się obecnie rozpracowywaniem tych zapisków. Rysowała je na osobnej kartce przytrzymując jednocześnie ją na ścianie. Starała się dopasować te ze ściany razem z tymi na kartkach. Kilka namalowała i pochwaliła się Nathanielowi.
- Ha, mam już jeden masz coś? - najpierw sama do siebie zachwyciła się, a potem spoglądnęła kątem oka na zamyślonego Nate'a.

Nathaniel oczywiście w pierwszej chwili nie kontaktował i nie dotarło do niego pytanie Mili. Dopiero po chwili mechanicznie odpowiedział, cały czas rozmyślając nad rysunkami: - Ta, ta mam... - Coraz bardziej fascynowało go to, co przegląda. To były szkica różnych machin, wielkich rozmiarów, jak i poręcznych broni, tylko do czego...?

- Co to - bardziej zaciekawiona Mila podeszła do niego i zaczęła mu wpychać swoje oczy w rysunki. Jej ciekawość była denerwująca, a zarazem nieugięta. Na kartkach były jakieś szkice.
- Machiny jakieś? - głośno się zastanowiła i zaczęła wymyślać różne teorie na temat działania tego.

- Najprawdopodobniej tak, Ale tylko jeszcze nie odgadnąłem do czego miałyby służyć. - spojrzał na poroskładane kartki ze znakami - Może Ty będziesz w stanie to rozszyfrować? - spytał pokazując zapisane drobnym druczkiem zapiski. - Hmm, niektóre z nich wyglądają naprawdę niepokojąco...

- Och proszę tylko nie mów, że to wszystko to sprawka elfa. - westchnęła dokładnie analizując kartkę. Drobne symbole były do rozczytania lecz nie do przetłumaczenia.
- A te obrazki? nie wiesz może co to jest? - spytała praktycznie z ciekawości, bo ona rozpoznawała pewne narzędzia. Siedziała w historii zawsze, a bogaci rodzice mieli przeróżne machiny w piwnicach. Dokładnie znała każdą i jakby się do tego przyłożyła jedno na pewno by rozczytała.

- Wiesz co? Nie za bardzo. Niby ogólne kontury i części widoczne sugerują co to może być, ale tak dokładnie to nie jest pewne. Na przykład to - pokazał dziewczynie pożółkłą kartkę z dziwnm orządzeniem. Było ono zamontowane na ręce, bynajmniej tak to wyglądało, i zakończone było czymś ostrym...

- Widziałam kiedyś takie..... - zamyśliła się. Próbowała sobie przypomnieć skąd to zna. Przebłyski pamięci pokazywały ją i ojca siedzącego na fotelach. On pokazywał jej różne obrazki, aż wreszcie wyrwało mu się kilka, których dziewczynka nie powinna zobaczyć. Nie pamięta wszystkiego, ani nawet tego skąd pan Cano miał takie rysunki, ale ukrywał je przed dziećmi.
- Może i to jakieś narzędzie za karę.

- Chyba masz rację. - chłopak zamyślił się na chwilę - Tylko dlaczego? I dla jakich osób jest ta kara? Może więcej byśmy wiedzieli, gdyby wszystko dało się przeczytać. - ta sytuacja lekko go już irytowała. Próbował dociekać detali, na przykłąd z jakiego materiału jest dana broń wykonana, może to pomorze? - Hej, chyba to jest drewno. - powiedział zdziwionym tonem pokazując owe ostre zakończenie.

- Ja tam myślę, że to raczej metal - przyjrzała się dokładnie. - W każdym razie na pewno nie jest przyjemne - wyobraziła sobie pewną sytuację, w której ktoś cierpi na tym. Dla niej było to jakże ogromną przyjemnością patrzeć na czyjeś cierpienie, ale inni nie uważali tego jako normalne.
- I tak uważam, że powinniśmy to przetłumaczyć. Nie wiem czy wyczytamy to ze ścian czy zwyczajnie elf nam pomoże, ale musimy znać znaczenia tych słów. Dopiero wtedy uda nam się ustalić czyje to cudeńka i co one robią.

- łatwo powiedzieć, trudniej wykonać, co nie? - zaśmiał się ironicznie wampir, na samą myśl proszenia kogoś obcego o pomoc, lub ślęczenia nad tymi tekstami całymi nocami już go mdliło. Choć trzeba było przyznać, że slęczenie łatwiej mu przyjdzie. - Dobra, nie ma co czekać, jedziemy z tym koksem.

- No to dawaj - zdeterminowana Mila rozpoczęła porządkowanie wszystkich kartek. Wszystkie układała według swojego sposobu. Stary mebel, pewnie biurko na jakim znajdowały się zapiski był dosyć spory. Na samej górze układa te co są już przetłumaczone, a im ''niżej'' czyli bliżej jej były te, które czekały na swoją kolej.
- Masz świeczkę - spytała Nathaniela. Ściana oświetlana dwoma tutejszymi nie dawała zbyt wiele.

Chłopaka przerażała ilość kartek, lecz gorsza była jeszcze ilość znaków na nich. Kompletnie nie wiedział za co ma się wziąć. Na szczęście Mila już przejęła inicjatywę i wszystko rozpoczęła. - Sorry, ale nie mam świeczki. - zamyślił się na chwilę - Może będzie w jednej z tych szuflad. - wskazał podbródkiem na małą komodę w rogu.

Zakurzona szafka oblepiona pajęczynami nie zachęcała do otwierania, a wręcz odstraszała. Otworzyła trzy jednak one były puste. Czwarta czekała na swoją kolej. Strzepnęła zalegające nitki pajęczyny i próbowała otworzyć szufladkę. Przystawiła buta do biurka i odpychała z całej siły. Jednak ona za nic nie chciała ukazać swojego wnętrza. Naprawdę zdenerwowana Milagros kopnęła w szufladkę dalej próbując ją otworzyć. Z całej siły trzymała biurko nogą dzięki której komoda nie latała po całym pomieszczeniu. Wreszcie szuflada dała za wygraną.

W środku szuflady znajdowała się mała, nieco już spalona świeca i dośc spore zawiniątko. Chłopak początkowo nie zauważył pakunku, lecz po próbie zamknięcia szuflady owy przedmiot poturlał się na przód. Nathaniel odstawił świeczkę na stół, niedaleko kartek z zapiskami. Wziął ostrożnie do ręki zawiniątko, odwiązał stary, brudny sznurek i odwinął biały materiał. Po delikatnym wyczyszczeniu przedmiotu szmatką wampir był już pewien, trzymał w rękach jedno z tych wynalazków...

Trzymał mianowicie kolec przywiązany do jakiegoś wynalazku. Była to oczywiście broń na wampiry. Do końca Mila nie była tego pewna, ale taka była rzeczywistość. Automatycznie drewniany kołek wystrzelał na jeden ruch zabójcy wbijał się nieprzyjemnie w serduszko wampira.
- Niezłe nieprawdaż. Wiesz do czego to? - komentowała ustrojstwo, które chłopak nadal trzymał lecz ona tylko podejrzewała co to robi.

- A jak myślisz? - zapytał ironicznie, bo już wiedział, co dziewczyna ma na myśli - Tak to jest broń na wampiry ale tak z kilkaset lat temu. - spojrzał uważnie na przedmiot - Ale i dziś mogłaby wyrządzić niemałą krzywdę wampirowi. - aż się wzdrygnął na myśli o tym uczuciu - Dobra szukamy i rozszyfrujemy dlaje, aż boję sie pomyśleć, jakie jeszcze są tutaj machiny.