Plaża

Czego więcej chcieć? Piasek, woda, drzewa i śpiew ptaków... zaraz czy to nie wycie wilków?

Kolajny raz jadąc na ogromnym wilku, Ann przytuliła się o jego sierści i zamknęła oczy. Nadal nie miała tyle odwagi, żeby móc je otworzyć i sprawdzić z jaką prędkością naprawdę biegnie Chris. W końcu się zatrzymał, a Annabelle tak jak poprzednim razem, otworzyła nieśmiało jedno oko, a potem drugie. Kiedy okazało się, że są na miejscu, zsunęła się z jego grzbietu i spostrzegła, że stoją na piasku. Nie sądziła, że przy jeziorze będzie tak piaszczysta plaża. Rozejrzała się, a potem przymknęła oczy. Słychać było śpiew ptaków, szum drzew i wody.
- Czy was jest więcej? Was wilkołaków - sprostowała.
Spojrzała na Chrisa czekając aż odpowie jej na pytanie.

Christopher tym razem nie zapomniał się i biegł z w miarę znośną dla Annabelle prędkością. Kiedy tylko dziewczyna opuściła jego plecy znów był człowiekiem. Usiadł na piasku i poklepał miejsce obok siebie. Zastanowił się nad odpowiedzią. Mówienie jej o reszcie stada było ryzykowne. Chociaż... był przywódcą. I był też Christopherem Wolfem. Będzie robił co mu się żywnie podoba i o nic się nie martwił.
- Tak. Wilkołaki trzymają się w stadzie. Większość z nas żyje w Azure, ale niektórzy mieszkają na bagnach. - Chris spojrzał na dziewczynę i uśmiechnął się figlarnie. - Idziemy popływać?

Doszło do niej to co powiedział dopiero po chwili. Na bagnach mieszkały inne wilkołaki, czyli ona od teraz mieszka na ich terenie! Wzdrygnęła się. Jak miała spokojnie spać, skoro wokół niej były istoty rodem z legend? Usiadła obok niego i zignorowała pytanie. Chciała się dowiedzieć jak najwięcej.
- Czyli będę teraz mieszkała w otoczeniu wilkołaków? - jej głos brzmiał bezbarwnie - Chris... co będzie, kiedy księżyc będzie w pełni? Gdzie ja wtedy pójdę? - z każdym słowem jej głos trząsł się bardziej pobrzmiewała w nim nutka histerii
Nie potrafiła sobie wyobrazić siebie na bagnach, gdy księżyc będzie w pełni, a wokół niej przemykały cienie nie panujących nad sobą wilkołaków. Przymknęła oczy, nie chciała pokazać Chrisowi jak bardzo się boi.

Spojrzał na Annabelle i zaśmiał się.
- Nie masz się czego bać. Jeśli Cię to uspokoi, to powiem Ci, że mam nad nimi pewną władzę. - Tutaj pogładził przez bluzkę medalion wiszący na jego szyi. Drugie pytanie dziewczyny zmusiło go do dłuższego zastanowienia. Nawet o tym nie pomyślał. - Pewnie oddam Cię w ręce Suzanne, albo prześpisz się u Janelle. Nie wiem. Wymyśli się coś. Mamy jeszcze... - Zamyślił się. Ostatnia pełnia była...jakieś trzy tygodnie temu? - Dokładnie tydzień. Annabelle, nie rozumiem czym ty się martwisz? - Spojrzał na dziewczynę ze zmarszczonymi brwiami. - Nie zmieniamy się w straszne bestie w ciągu chwili. To się dzieje stopniowo i tylko w tą jedną noc w miesiącu. Teraz potrafię nad tym zapanować. - Wywrócił oczami i westchnął z irytacją. - Twój ponury nastrój zaczyna mi się udzielać, przestań. - powiedział ironicznie i rozłożył się na piasku, kładąc ręce pod głowę. - Ciesz się chwilą, tak jak ja. - uśmiechnął się nonszalancko.

Z początku nic nie powiedziała, po prostu oparła głowę o ramie Chrisa wyraźnie czymś zamyślona. Więc tydzień, tyle mieli czasu. Stęskniła się za Suze, ale noc spędzona na babskich pogaduszkach z Janelle była niezwykle kusząca. Musiała jej wyjaśnić, co takiego robiła sama w sypialni Alexa. Przecież Alex jeszcze nie wrócił. Chyba, że o czymś nie wiedziała...
Nie to było nie możliwe, dowiedziałaby się gdyby wrócił. Zresztą, co mogło mu się stać? Nagle otworzyła usta, ni to ze zdziwienia, ni z przerażenia. Nagle coś do niej dotarło, jakby jakaś część układanki.
- Alex jest wilkołakiem... - szepnęła.
Spojrzała na Chrisa.
- On nie jest zwykłym człowiekiem, prawda? - spojrzała mu prosto w oczy.
Starała się dopatrzyć w jego oczach prawdy. Wyraz jej twarzy nie znosił sprzeciwu, chciała wiedzieć wszystko. Była lekko roztrzęsiona. Co jeszcze zostało ukryte w tym królestwie?

Christopher zwrócił głowę na Annabelle i zmarszczył brwi. Mówienie jej o sobie było normalne i nic nikomu nie szkodziło. Nie wiedział, czy zdradzenie tajemnicy wampirów nie zaszkodzi dziewczynie. O siebie się nie martwił, ale nie był w stanie cały czas chronić Ann. Nie w czasie pełni, kiedy nawet jej zagrażał.
- Nie mogę Ci powiedzieć, Annabelle. - spojrzał na nią pochmurnie i wstał z ziemi. Zdjął koszulę i buty, zostając w samych spodniach i ruszył w stronę jeziora. - Idę popływać, idziesz? - wszedł do wody i zanurkował pod powierzchnią jeziora.

Tajemnice, wszędzie, ciągłe tajemnice! Dlaczego ona jak zwykle nie może o niczym wiedzieć? Przecież była księżniczką, mówiono jej o wszystkim, a teraz z niewiadomych przyczyn nie wie o niczym.
- Nie dziękuję, trochę za zimno - powiedziała kręcąc głową.
Położyła się na piasku i przymknęła oczy. Bolała ją głowa, skronie pulsowały jej w równym rytmie. Westchnęła.
Wszystko się pokomplikowało, tak jak zwykle. Nic nigdy nie może być proste, takie banalne, wszędzie zawsze są jakieś sekrety. Po co to wszystko? Czy chociaż raz nie może być... normalnie?
Nawet nie spostrzegła kiedy, ale zajęta rozmyślaniem zasnęła.

Jakie te baby są wrażliwe! To za zimno, to niewygodnie, to znowu coś nie pasuje! O czym nie powiesz Annabelle, ona chce wiedzieć więcej, bo przecież jest księżniczką, musi wiedzieć wszystko! A jeśli jej nie powiesz, to niech cię ręka boska broni, taka będzie zła!
Chris nie wrócił do niej tak szybko, jakby ona tego chciała. Jeszcze co, żeby biegał do kobiety na każde zawołanie! Pantoflarzem to on nie zostanie, o nie! Mimo to, obserwował kątem oka czy mu się nie wymyka i przysłuchiwał się, czy nikt się nie zbliża. Jej bezpieczeństwo było teraz na wagę złota.
W końcu znużony wyszedł z wody i w błyskawicznym tempie znalazł się obok niej. Miała zamknięte oczy, a jej miarowy oddech zapewniał go o tym, że dziewczyna pogrążona jest w głębokim śnie. Westchnął i pokręcił głową. Wziął ją na ręce i pobiegł w stronę swojego domku na bagnach.

-> Dom Przywódcy